โดยธรรมชาติของมนุษย์มีความช่างคิด ช่างฝัน เราจึงมักสร้างเป้าหมายของชีวิตขึ้นใหม่อยู่เสมอ
แล้วสุดท้ายก็ตกเป็นทาสของการบรรลุเป้าหมายนั้นโดยดุษฏี ผลักดันตัวเองอย่างหนักทุกวันเพื่อเป้าหมายที่สร้างขึ้นนั้น
โดยทั่วไปเขามักดิ้นรนเพื่อให้ได้เงินมากๆ มีอำนาจ และเป็นที่ยอมรับ จนบ้างครั้งละเลยที่จะดูแลสุขภาพของตัวเอง
ดูแลคนรอบข้าง และไม่มีแม้เวลาที่จะให้กับครอบครัว และชื่นชมกับสิ่งสวยงามรอบตัว หรือแม้กระทั่ง งานอดิเรกที่เขารัก
แต่วันหนึ่งเมื่อเขามองกลับไปอาจเห็นว่าเป้าหมายของชีวิตที่เขาคิดขึ้นนั้น สิ่งที่เขาขวนขวาย และพยายามไขว่คว้าอยู่นั้น มันกลับไม่ได้ให้อะไรกับชีวิตเขาเลย
ไม่ได้นำมาซึ่งความเกษมสำราญที่แท้จริง ทั้งยังอาจเป็นเหตุแห่งความทุกข์ยากไม่รู้จบสิ้นก็เป็นได้
เป้าหมายของการกระทำนั้นจำเป็นต้องมีอยู่ แต่ต้องไม่งมงายหรือยึดมั่นจนเกินไปเพราะความงมงายยึดมั่นเกินไป
ทำลายความสดชื่นมั่นคงในการดำเนินชีวิตของเราได้
บางครั้งสิ่งที่ต้องการของชีวิตจริง ๆ นั้น คือความสมดุลระหว่างการงานกับการพักผ่อน ครอบครัวและเวลาส่วนตัว โดยที่เขากลับไม่ได้เอาใจใส่มันทั้งๆที่มันอยู่ใกล้เสียเหลือเกิน
...ถึงเวลาแล้วหรือยัง ที่เราต้องหันกลับมาตัดสินใจว่าจะสร้างสมดุลให้กับชีวิตของเราอย่างไร?
ดำรงจิตใจให้มั่นคง เริงรื่น ชื่นบาน และเกษมสำราญกับการมีเมตตาช่วยเหลือสรรพชีวิตเถิด
ดำรงตนอยู่ในเป้าหมายของชีวิตที่แท้จริง
http://precadet26.org/msgboard/userpic/26org11.jpg
